Venlo -27-08-2016 -Hechten paarden aan mensen?
bijdrage in het kader : “Van glimlach to schaterlach”.
“Snel de achterklep van de paardentrailer dicht en direct rijden”!
Dit was wat wij twee jaar geleden rond begin van de zomer tegen elkaar zeiden en ook onmiddellijk uitvoerden. Ons paard stond eindelijk op de trailer, samen met zijn kleine vriend een Shetland-pony. Nog nooit eerder had hij geweigerd om de klep van de trailer op te lopen – in tegendeel. Zou hij het voelen? Heeft hij daarom voor het eerst tegen gewerkt? Waarschijnlijk wel.
Het was een bewogen tijd geweest en zou het voorlopig ook nog blijven. Dat was mijn heel leven al zo. Nog even en dan zou er wat meer rust in komen. Al langer kampte ik met mijn gezondheid. Bovendien wilde ik niet meer moeten zorgen, niet meer gebonden zijn. Ik wilde meer tijd voor mezelf. Ja, dat was wat ik oprecht wilde!
Zo waren wij, mijn jongste dochter, paardenvrienden van ons en ik op weg naar een nieuw tehuis voor paard en pony, naar een welverdiende rustplaats. Zorgvuldig hadden wij alles bekeken en besproken. Ze zouden het er net zo fijn hebben als bij ons. Het waren fijne lieve mensen die nu verder voor hun zouden zorgen. Het was goed zo!
Toch voelde het niet zo. Als ik er al zo moeite mee had, hoe erg moest mijn jongste dochter het ervaren. Zij was immers de beste vriend(in) van dit super toffe liefste rijpaard, onze topper. Veel hebben die twee samen doorstaan. Veel wedstrijden gestreden met goede resultaten. Samen zijn ze ver gekomen. Dit paard deed alles voor haar. Nu had hij rust verdiend, hier en op zijn nieuwe tehuis ook. 20 jaar lang stond hij bij ons maar nu was het genoeg geweest, daar waren wij het over eens.
Paarden hechten toch niet aan mensen werd ons altijd gezegd. Wij wel aan hen en daarom hebben wij er ook moeite mee. Het moest gewoon wennen.
Drie maanden later stonden ze weer in hun oude wei!
Ondanks alle liefde en zorg die ze elders kregen kon ons paard niet wennen.
Het sappigste gras dubbel en drie keer zoveel paardenbrokken, extra vitaminen en noem maar op, zelfs de velen bezoeken van ons hielpen niet. Hij werd steeds magerder. De dierenarts kon niets vinden en het bloed was ook ok.
Heimwee zei de dierenarts. Wij moesten hem maar snel naar “huis” halen.
Na kort overleg met allen werd gauw alles voorbereid. Het weiland had nog geen andere bestemming gekregen en ik kocht een schuilstal voor buiten. Iedereen hielp mee.
Nu, twee jaar later en ouder, staat hij, geloof het of niet, met een brede glimlach in “zijn” wei te genieten van alle aandacht en het leven rond om hem heen en “zijn” gezin (wij) staan met een even brede glimlach opnieuw van paard en pony te genieten!
Wil jij ook een bijdrage leveren aan de rubriek “Van glimlach tot schaterlach” mail dan jouw bijdrage aan: Venlo @Nieuws.nl
