Persoonlijke blog van Mariet Gorissen zij heeft met haar handbike de Mont Ventoux beklommen. Mariet Gorissen wilde behalve voor haarzelf een nare periode afsluiten, geld ophalen voor haar stichting.
Het begon bij de start toen we de handbike uit de auto haalden. Een van de achterbanden stond op de sokken. Dit was nog vrij snel opgelost want het pompje was binnen handbereik. Later zou blijken dat de binnenband toch echt stuk was.
Vol energie begaven we ons naar de startstreep en daar wilde ik de navigatie aanzetten maar ik kreeg gelijk een boodschap dat ik nog maar 5% batterij had terwijl ik hem de avond van tevoren opgeladen had. Dan de helmcamera maar aanzetten! Maar ook deze kreeg geen van ons aan de praat. Wel jammer, het was leuk geweest om een filmpje te hebben van de beklimming, maar die techniek kun je missen.
Dan maar Strava aangezet en hoppa, op weg! Het ging werkelijk fantastisch, mijn armen draaiden een heerlijk tempo en ik heb genoten van de rust op deze vroege morgen.
De stilte in het bos was heerlijk – we waren al vroeg vertrokken vanwege de hitte- en aangemoedigd door enkele spaarzame fietsers en de kinderen met kleinkinderen , had ik er binnen no-time 9 kilometer opzitten.
Maar ineens hield mijn accu er spontaan mee op. Met deze accu kan ik normaal gesproken 80 kilometer rijden en met trainen in Zuid Limburg kon ik er makkelijk 50 kilometer mee halen. Ik natuurlijk gelijk rekenen want ik heb drie accu’s aangeschaft speciaal voor deze beklimming. Ik zou het dus moeten kunnen halen. De tweede accu erin en hup, weer op weg. Een beetje moeilijk om weer in het ritme te komen, zeker gezien omdat ik op het steilste stuk van de beklimming zat. Maar na 5 minuten kwam ik weer lekker op gang.
Net toen ik weer lekker ging hield deze accu er ook mee op. Ik zat nu op zo’n 11-12 kilometer dus ik moest nog een heel eind en langzaam kwam het besef dat ik het met de laatste accu niet ging redden. Na de tranen en een overleg hebben we besloten dat we de bike in de auto zouden laden en een eind richting de top weer met de derde accu zouden proberen om toch nog boven te komen.
Met grote tegenzin zat ik in de auto maar er bleef niks anders over. We hebben nog even iets gedronken in het beroemde café net na het bos waar de hele familie op me inpraatte en probeerden me wat op te beuren maar mijn rot gevoel bleef maar rondom me hangen. Daarna hebben we op een veilig plekje de handbike weer uit de auto geladen en ging ik met mijn laatste accu op weg naar de top. Ik houd van de ruige natuur van die berg en al gauw kreeg ik toch weer de motivatie om door te gaan.
Ik kon er zelfs weer een beetje van genieten en ik prees mij gelukkig dat mijn armen deden waar ze voor getraind hadden en dat mijn familie mij boven aan de top op stonden te wachten en mijn fysiobuddy die achter mij aan reed. Net toen ik een fietser had ingehaald hield mijn laatste accu er mee op! Hoeveel pech kun je op een dag hebben?
Het besef dat ik mijn zware bike normaal nog geen honderd meter vooruit krijg zonder accu, zorgde voor een tranendal. Volgens mij heb ik voor 20 jaar tegelijk gehuild en kwam er geen einde aan.
Inmiddels had mijn man – die de berg omhoog gerend was- zich bij ons gevoegd en toen ik ook nog de kinderen en kleinkinderen hoorde vanaf de top, ging bij mij de knop om en besloot ik hoe dan ook om boven te komen. Mijn man is in de auto gestapt en mijn fysio is met een schoonzoon en kleindochter achter me aangerend! Wat een prestatie! Het was inmiddels boven de 30 graden.
Zo ben ik met af en toe een duwtje toch boven gekomen! Deed het pijn? Ja!! Was dat het waard? Ja! Die laatste kilometers waren zo zwaar dat achteraf bleek dat ik mijn borstbeen gekneusd had. Heel erg bewust ben ik niet meer van die laatste kilometers en als ik me nu bedenk wat ik eigenlijk gedaan heb, snap ik nog steeds niet dat het uiteindelijk toch gelukt is.
Twee dagen moest ik bijkomen en nog steeds heb ik last van de kneuzing. Maar ik ben ongelooflijk trots dat ik voor de stichting goed werk heb verricht en hopelijk levert het veel nieuwe sponsers op.
Strava bleek niet gewerkt te hebben en ik kan nu nog steeds de app niet meer gebruiken. De camera van mijn dochter vertoonde ook kuren dus sommige foto’s zijn onduidelijk. Techniek werkt of werkt niet, deze dag dus duidelijk niet!
Voor mezelf heb ik geleerd dat je je leven wel kunt plannen (ik wilde aan de 30e juni een goed gevoel geven) maar het loopt altijd anders dan dat je gewild zou hebben en dat mag ook. En ik heb nu ook bij deze datum een goed gevoel omdat ik me ondanks alle tegenslagen toch een weg naar de top heb gevochten en daar stonden alle kinderen en kleinkinderen op mij te wachten. Hoe rijk kan een mens zijn? Je kan mij niet gelukkiger krijgen als toen.
En zeg nou zelf: welk kleinkind kan zeggen dat haar/zijn oma de Mont Ventoux heeft getrotseerd met de handbike? Ik heb de naam van mijn stichting eer aan gedaan: Keep Moving, its Possible!
Mariet Gorissen – een trotse moeder en oma.
