En dan krijgt, te midden van de Indië herdenking, verdriet ineens een gezicht.
Staande in het persvak bij de herdenking van de gevallenen bij diverse oorlogen waar Nederlandse militairen hebben gevochten voor onze vrijheid, valt mij een foto op. Deze staat in het persvak op een stoel, zomaar, haast toevallig zonder verhaal.
Een oudere Indische meneer, die staat bij het persvak staat, ziet mijn blik en zegt: “Dat is mijn dochter”.
We raken in gesprek en dan vertelt hij dat zijn dochter van 43 jaar op 6 augustus j.l.is overleden. Zij had op deze plek als hoofd perszaken moeten staan, als aanspreekpunt voor de pers.
Hij staat hier voor haar; het verdriet is zichtbaar in zijn ogen, want het is nog maar een maand geleden dat hij afscheid van haar moest nemen. Hij had haar hand vast toen zij overleed en haar laatste woorden waren : “Papa”.
Enige maanden voor haar overlijden waren ze nog samen op het Malieveld bij de Nationale Veteranendag, zodat zij daar haar taak als hoofd perszaken kon uitvoeren. Eleonora Garnier was haar naam; zij werd slechts 43 jaar.
Hij vertelde mij dat hij haar aanwezigheid elke dag voelde en dat hij uit verbondenheid, liefde en trouw aan haar toch naar deze plechtigheid was gekomen om daar haar plaats nu in te nemen. Hoe moeilijk het ook was om hier te zijn , hij bleef ook na haar overlijden trouw aan haar.
Even later tikte meneer Garnier mij bescheiden op mijn schouder en verontschuldigde zich tegelijkertijd voor de in zijn ogen vrijpostigheid. Maar hij wilde zo graag vertellen over wat er in hem omging. En voordat de klanken van de Last Post wegstierven vertelde hij verder.
Twee jaar geleden op 5 augustus was zijn vrouw overleden. Daar stond hij dan met zijn ogen vol tranen, twee vrouwen die hem dierbaar waren in zo’n korte periode van hem weggegaan.
Te midden van alle hoogwaardigheidsbekleders, veteranen,kransen ter gedachtenis aan de gevallenen, werd hier een klein menselijk drama zichtbaar en voelbaar, dat me diep ontroerde.
Madeleine de Werd
